Ξύπνησα όπως πάντα.
Δίχως τίποτα καινούριο.
Όλα ήταν όπως τα ‘ξερα απλά είχα δουλειές το πρωί.
Οι εκδότες με θέλανε απίκο στις 10:00.
Πήγα.
Ενάντια σε ‘μενα και το θείο Τσάρλυ,
Συνάντησα τη βροχή,
Δε μάσησα,
Συνέχισα.
Ήμουν εκεί και κατ’ ακολουθίαν συνέχισα να ‘μαι αυτό που είμαι.
Μα τώρα ήταν και οι εκδότες.
Πήρα κάποιες κλεφτές τζούρες αέρα από το δωμάτιό τους.
Γελάγανε.
Αγωνιούσα.
Καθίσαμε.
Σταύρωσα τα χέρια με ενδιαφέρον σε ‘να τραπέζι συναντήσεων.
Μεγάλο τραπέζι, και η πρώτη σκέψη που μου ήρθε ήταν ότι εκεί πάνω θα γινόντουσαν απίστευτα τσιμπούσια.
Περίμενα τα καθέκαστα.
Ο μπουκλέ τύπος με το βιβλίο μου και το κιτάπι του μπήκε.
«Δε διάβασα εγώ το βιβλίο σου», είπε, «να στο ξεκαθαρίσω αυτό..»
Άκουγα και άκουγα ενώ η βροχή έπεφτε.
«2.500 χιλιάρικα», είπε ενώ συνέχιζα να ακούω, «είναι καλή ευκαιρία..»
«Θα πάρεις και 300 αντίτυπα δικά σου.
2.500 χιλιάρικα ευρώ.
Φρέσκα, κολλαριστά.
Σκεφτόμουν τα φασολάκια της μάνας μου
«Θα σου πούμε σε ποιους ποιητές να τα στείλεις. Έτσι πάει», είπε ενώ η βροχή έπεφτε.
«Όσον αφορά τα δικαιώματα μην περιμένεις να βγάλεις λεφτά, σου αναλογεί το δέκα τοις εκατό..»
Είπε.
«Απορίες;»
Είπε.
«Όχι»
Είπα.
«Σκέψου το καλά και απάντησέ μου αυτή την εβδομάδα διότι περιμένουν και άλλοι.»
Είπε, ενώ η βροχή έπεφτε
Πήγα προς την έξοδο.
Δεν πήρα πάλι το ασανσέρ.
Βάδισα προς τις σκάλες.
Έστριψα ένα τσιγάρο και το κάπνισα παρέα με κάτι μπάτσους δίπλα μου.
Ας είναι είπα, εγώ μια φορά ποιητής θα γίνω.
Είτε το θέλετε, είτε όχι
Και θα γίνω σύμφωνα με τους δικούς μου όρους.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου