Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011
By boggar on 4:02 π.μ.
«Τέρμα η ανοχή, ξηγηθήκαμε;»
Και οι λέξεις ακόμη τρίζουν μέσα μου
Μπορούσα να ρουφήξω σχεδόν αθόρυβα την
βίαιη ανατροπή της ιδιόρρυθμης αυτής τσαχπίνας
Ήταν η κάποια κοπέλα
Με το μπλε
στηθόδεσμο
Που κάποτε
έλεγε
Πως μ’ αγαπάει
Κι ενώ την
πίστευα
Και ο καφές
μου τελείωνε
Ο κρότος της πόρτας
Ακούστηκε πίσω
μου
Μια και πάντα.
Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011
By boggar on 11:24 π.μ.
Ο Μαρκ φοβότανε όταν έμενε μόνος. Οι συχνές
κρίσεις πανικού κάμανε το μυαλό του να παίρνει φωτιά. Σκέψεις με το τσουβάλι να
εισχωρούν στα τέλματα της ψυχεδελικής του ανάτασης, σκέψεις καθαρές με λιωμένες
σαγιονάρες μιτσούκο.
Στα εικοσιεννέα του χρόνια είχε
κάνει όλες τις ασωτίες του Χεμινγουέι, του Μοντιλιάνι και του Κέρουακ, μα δε
μασούσε με τίποτα. Ένας ιπποπόταμος εμπειριών, μια συστάδα δέντρων στην έρημο,
ένα κόκκινο κραγιόν στην τσάντα της Λολίτας..
Αυτός ήταν ο Μαρκ και συνέχιζε να
πηγαίνει, αυτός και οι ζαλάδες του.
By boggar on 11:18 π.μ.
Θέλω απόψε μια
κοπέλα
Που να γελάει
όσο όλα τα δέντρα μαζί..
Να γελάει..
Κι εγώ να την
παίζω.
Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011
By boggar on 4:45 π.μ.
Θα στις βάλω με
στόμα,
Γιατί πάνε μονό
από στόμα σε στόμα,
Με στόμα.
Και θα κατρακυλήσουν
Στα μέσα σου,
Να γίνουν
Τροφή από λέξεις,
Από στόμα,
Σε στόμα.
By boggar on 4:40 π.μ.
Έκλεισες το
μισό σου πρόσωπο
Στο άλλο μισό
σεντόνι
Και βρήκα τη
Χαρά να καίγεται
Σε ‘να
ονειρικό μπαλκόνι
Απ’ το να μάτι
αετός
Κι απ’ τ’ άλλο
δράκος βγαίνει
Μα στο μυαλό
διακαώς
Μονάχη η θλίψη
γέρνει
Πόδια που’
χουν θρέψει ενοχές
Τα όχι
που φύγανε και σκόνη
Μηλιές με
φάλτσες προφορές
Ας ήτανε ο
δρόμο μου δυο πόνοι
Ένας που βγήκα
το πουρνό
Κι ένας τότε
που θα φεύγω
Χαρά μονάχη
λέει θαρρετά
Πως τώρα ζω
φυλακισμένο
Στης ξένης
χώρας χορεύω τα βουνά
Στα βαλς που τρίζουν
με δοξάρι
Και στου
Μιλάνου την ερημονιά
Διψάω κι
Ελλάδα λέω πάλι
Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011
By boggar on 1:40 π.μ.
Σαν ένα κινητό μπουρδέλο
Ανάμεσα από βουνά
Και αλμυρά σταφύλια
Πέρα από σαραβαλιασμένες νότες
Και αμφορείς που στάζουν
Πίσω από τις συσκευασμένες επιρροές του Μποστ
Του Αμαντέο, του Χένρυ, του Τζίμι
Κείτομαι ορθάνοιχτος σταυρός
Και όλο λέω
Πως είμαι εδώ γι’ αυτούς που τόλμησαν
Να φωνάξουν βοήθεια.
Ανάμεσα από βουνά
Και αλμυρά σταφύλια
Πέρα από σαραβαλιασμένες νότες
Και αμφορείς που στάζουν
Πίσω από τις συσκευασμένες επιρροές του Μποστ
Του Αμαντέο, του Χένρυ, του Τζίμι
Κείτομαι ορθάνοιχτος σταυρός
Και όλο λέω
Πως είμαι εδώ γι’ αυτούς που τόλμησαν
Να φωνάξουν βοήθεια.
By boggar on 1:38 π.μ.
Δηλώνω ανήμπορος
Δειλός, νωθρός
και ψεύτης
Που έφτακα ως
τα εδώ
Και μήτε που
μπορώ να συνεχίσω
Να βλέπω μάτια
από μάτια
Στόμα από
στόμα
Στήθος από
στήθος
Σπίθα από
σπίθα
Ανίδεος με το ατημέλητο
σύμπαν μου
Εγώ δείχνω να
χωλαίνω
Μη με λυπάσαι
σιωπή
Δεν υπάρχει έλεος
Ποτέ δεν
υπήρχε
Η αδικία έχει
μια πόρτα σάπια
Τρυπημένη από
σφαίρες εν αποστρατεία μπάτσων
Μα τι βλέπω
τώρα..
Μια φορά ας ‘δω
Τα μάτια αυτά
Που λυγίζουν
τιτάνια ηλεκτροφόρα κύματα
Κι ύστερα να
γίνω πάλι ένας ψεύτης
Για να
ασφαλίζω
Το μελλοντικό
μου απωθημένο.
By boggar on 1:32 π.μ.
Φιλάω
Στο παραθύρι
Μια κυρία
Κι ας μη με βλέπεις
Τη φιλάω
Αιώνια
Μέχρι το
πινέλο
Της ζωής
Να πιάσει
Άβυσσο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)
Από το Blogger.