Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010


Λικνιζόμενα πόδια στον ορίζοντα που έχει ένα συμπαγές μπλε χρώμα.
Διαφαίνονται λαχταριστά προσούτα για γλείψιμο.
Η πάλη που είχα πάντα μέσα μου.
Οι ματιές που έριχνα πάντα σε μένα.
Και πάνε όπου πάω,
Τις βλέπω ισχυρές να κλέβουν τα Ιλίσια πεδία μου.
Δε μπορώ να κάνω αλλιώς..
Ως θεατής
Ως ο μόνος θεατής
Κι ύστερα γυρίζω εδώ
Ως κάτοικος
Ως ο μόνος κάτοικος
Πίνοντας ελαφρά και ακούγοντας κανά ρομαντικό τραγουδάκι.
Ύστερα, έρχονται αυτές,
Ως φλας, όχι τίποτε άλλο,
Άλλωστε νοιώθω πολύ ανίσχυρος μπροστά τους,
Δε μιλάω, ούτε καν νοιώθω.
Ανακαλύπτω και κλαίω μέσα μου
Για μια ομορφιά ακόμη που θαύμασα,
Για μια πάλη που έχασα,
Και χωλαίνω θαυμάζοντας,
Γιατί αδυνατώ καθώς είμαι μόνος,
Και πάλι,
Μόνος
Κι ώριμα μόνος,
Με ‘να ποτό και πόδια ξύλινα,
Ενώ σβήνει η απορία στην ερώτηση Ποιος.
Χωρίς σουτιέν θα υπήρχε ένας καλύτερος κόσμος.

Τα σουτιέν είναι σαν τα υπολείμματα τροφής που κάθονται ανάμεσα στα δόντια.

Χωρίς σουτιέν θα ταιριάζαμε απόλυτα.

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Στη ράχη του θεού σου Αθήνα, εσύ κοιμάσαι.
Δηλώνεις άβουλη καθημερινώς γυρεύοντας κάποιο δανεικό όραμα.
Ασταμάτητα ρυτιδιασμένη Αθήνα…
Ρυτιδιασμένη Ελλάδα
Εσύ που καις τον  Όλυμπο.
Τα παιδιά σου μαράθηκαν, φεύγουν.
Αθήνα γέρασες τόσο που τρίζεις.
Σε κυνηγούν τα χρόνια και εσύ σκέφτεσαι ακόμη με τη λογική του ελεύθερου-πολιορκημένου.
Ελλάδα, πενθείς γιατί το πνεύμα σου σκοτείνιασε
Ο εμφύλιος,
Η αιωνόβια σκλαβιά,
Δεν έχουν κοπάσει ακόμα μέσα σου.
Κι με όσα σπρέι κι αν σε γράφουν, Αθήνα, δεν αλλάζεις.
Γιατί οι πολίτες σου γίνηκαν σκυλιά.
Γιατί τα σκυλιά τρώνε οράματα και αφοδεύουν ερείπια.
Αθήνα, που ακόμη σε βοηθούμε να κατέβεις από τα λεωφορεία της φίνος φιλμς με μια σακούλα αλεύρι,
Ρυτίδωσες.
Από το Blogger.

Βιο

Γεννήθηκε στην Κόρινθο τον Απρίλιο του 1980 και έτυχε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια να τα ζήσει στην Περαχώρα. Φοίτησε στη Σχολή Διεθνούς Εμπορίου του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στην Καστοριά, και έπειτα κατηφόρισε στην Αθήνα για χάρη της Μουσικής. Φωτογραφίζει τη γη και τις ορέξεις της ενώ η σύνθεση λέξεων-σκέψεων έρχεται να ταΐσει τις υπαρξιακές του ανάγκες. Μαζί με τα «Επτά Καπνισμένα Μολύβια» κυκλοφόρησε (2009) τις πρώτες του σελίδες κάτω από τον τίτλο «Ο πικραμένος, το παρδαλό κατσίκι και ο τελευταίος», σε μία αυτοχρηματοδοτούμενη έκδοση. Το 2010 ακολούθησε η συλλογή ποιημάτων του «Ποίηση Κατεδαφιστέα» σε αυτοέκδοση, ενώ ποιήματά του έχουν δημοδιευτεί στο περιοδικό ΛΟΓΟ τεχνείων (και σε κάποια άλλα που δε θυμάται) και αναρτηθεί στους ιστότοπους poiein, teflon, kulturosupa. To 2019 εκδόθηκη η ποιητική του συλλογή "Η Απορία Του Τσιν" από τις εκδόσεις Σμίλη. Λάτρης του παλαιού, του earl grey και του t-shirt.

Τοπ Τσαρτς