Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010
By boggar on 8:31 π.μ.
Λικνιζόμενα πόδια στον ορίζοντα που έχει ένα συμπαγές μπλε χρώμα.
Διαφαίνονται λαχταριστά προσούτα για γλείψιμο.
Η πάλη που είχα πάντα μέσα μου.
Οι ματιές που έριχνα πάντα σε μένα.
Και πάνε όπου πάω,
Τις βλέπω ισχυρές να κλέβουν τα Ιλίσια πεδία μου.
Δε μπορώ να κάνω αλλιώς..
Ως θεατής
Ως ο μόνος θεατής
Κι ύστερα γυρίζω εδώ
Ως κάτοικος
Ως ο μόνος κάτοικος
Πίνοντας ελαφρά και ακούγοντας κανά ρομαντικό τραγουδάκι.
Ύστερα, έρχονται αυτές,
Ως φλας, όχι τίποτε άλλο,
Άλλωστε νοιώθω πολύ ανίσχυρος μπροστά τους,
Δε μιλάω, ούτε καν νοιώθω.
Ανακαλύπτω και κλαίω μέσα μου
Για μια ομορφιά ακόμη που θαύμασα,
Για μια πάλη που έχασα,
Και χωλαίνω θαυμάζοντας,
Γιατί αδυνατώ καθώς είμαι μόνος,
Και πάλι,
Μόνος
Κι ώριμα μόνος,
Με ‘να ποτό και πόδια ξύλινα,
Ενώ σβήνει η απορία στην ερώτηση Ποιος.
By boggar on 8:17 π.μ.
Χωρίς σουτιέν θα υπήρχε ένας καλύτερος κόσμος.
Τα σουτιέν είναι σαν τα υπολείμματα τροφής που κάθονται ανάμεσα στα δόντια.
Χωρίς σουτιέν θα ταιριάζαμε απόλυτα.
Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010
By boggar on 8:30 π.μ.
Στη ράχη του θεού σου Αθήνα, εσύ κοιμάσαι.
Δηλώνεις άβουλη καθημερινώς γυρεύοντας κάποιο δανεικό όραμα.
Ασταμάτητα ρυτιδιασμένη Αθήνα…
Ρυτιδιασμένη Ελλάδα
Εσύ που καις τον Όλυμπο.
Τα παιδιά σου μαράθηκαν, φεύγουν.
Αθήνα γέρασες τόσο που τρίζεις.
Σε κυνηγούν τα χρόνια και εσύ σκέφτεσαι ακόμη με τη λογική του ελεύθερου-πολιορκημένου.
Ελλάδα, πενθείς γιατί το πνεύμα σου σκοτείνιασε
Ο εμφύλιος,
Η αιωνόβια σκλαβιά,
Δεν έχουν κοπάσει ακόμα μέσα σου.
Κι με όσα σπρέι κι αν σε γράφουν, Αθήνα, δεν αλλάζεις.
Γιατί οι πολίτες σου γίνηκαν σκυλιά.
Γιατί τα σκυλιά τρώνε οράματα και αφοδεύουν ερείπια.
Αθήνα, που ακόμη σε βοηθούμε να κατέβεις από τα λεωφορεία της φίνος φιλμς με μια σακούλα αλεύρι,
Ρυτίδωσες.
Δηλώνεις άβουλη καθημερινώς γυρεύοντας κάποιο δανεικό όραμα.
Ασταμάτητα ρυτιδιασμένη Αθήνα…
Ρυτιδιασμένη Ελλάδα
Εσύ που καις τον Όλυμπο.
Τα παιδιά σου μαράθηκαν, φεύγουν.
Αθήνα γέρασες τόσο που τρίζεις.
Σε κυνηγούν τα χρόνια και εσύ σκέφτεσαι ακόμη με τη λογική του ελεύθερου-πολιορκημένου.
Ελλάδα, πενθείς γιατί το πνεύμα σου σκοτείνιασε
Ο εμφύλιος,
Η αιωνόβια σκλαβιά,
Δεν έχουν κοπάσει ακόμα μέσα σου.
Κι με όσα σπρέι κι αν σε γράφουν, Αθήνα, δεν αλλάζεις.
Γιατί οι πολίτες σου γίνηκαν σκυλιά.
Γιατί τα σκυλιά τρώνε οράματα και αφοδεύουν ερείπια.
Αθήνα, που ακόμη σε βοηθούμε να κατέβεις από τα λεωφορεία της φίνος φιλμς με μια σακούλα αλεύρι,
Ρυτίδωσες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)
Από το Blogger.