Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Η κυρία κράνος ξαπόστασε
στο πλατύσκαλο λίγο έξω μου
κι ενώ ευχόμουν να σταματήσει εκεί ο χρόνος
δεν έπεφτε κανένα αστέρι.

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013


Μια ερώτηση κλισέ. Στον τύμβο μιας νέας κοινωνικής επαφής αποθανατίζεται η φράση αυτή σχεδόν πάντα με μαθηματική ακρίβεια. Την διατυπώνεις ή μη δεν έχει σημασία αρκεί που γίνεται. Τι απαντάς; Με ποια κριτήρια και πόσο ακριβής μπορείς να γίνεις σε μια τόσο ασαφή ερώτηση;
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω και εγώ μια συγκεκριμένη απάντηση ενώ όλο μου έρχεται στο μυαλό το 'θεώρημα της ταμειακής μηχανής', από το High Fidelity. Τα καρέ της απόκρισης έρχονται με την ταχύτητα ενός τσιτάχ μπρος από τα μάτια μου, καρέ που όμως διαφέρουν από τον εκάστοτε συνομιλητή. Οι περιπτώσεις είναι πραγματικά πάρα πολλές όπως οι στιγμές που κάποια καράβια περνούν ενώ σκέφτεσαι ότι κάποια καράβια περνούσαν.
Το να απλουστεύεις τα πράγματα ίσως είναι ένα σημάδι πνευματικής ανάτασης, κάνεις τη ζωή σου πιο εύκολη και ελαχιστοποιείς την περίπτωση της αυτοπερικύκλωσης. Αυτόματα όμως η σάρωση του πνευματικού σου δίσκου γίνεται σε δευτερόλεπτα φέρνοντας στη γλώσσα σου λέξεις και ταμπέλες από ιδιώματα που σχεδόν βαριέσαι να τα προφέρεις όλα. Λες κάποια από αυτά, τα πιο βασικά ίσως, κρύβοντας τα μυστικά σου αμαρτήματα ενώ βγάζεις προς τα έξω την πιο φωτεινή σου μεριά. Λαμπυρίζεις. Και ο άλλος πιάνει ιδεατά στα χέρια του έναν κάποιο θησαυρό της Σιέρα Λεόνε, προσφέροντάς σου ως αντίποινα ένα ακόμη Ελ Ντοράντο. Χανόμαστε στα στενά του εαυτού μας λέγοντας λόγια λουσμένα από mainstream εικόνες και η ουσία φυλάσσετε μέσα μας ως μια Ελβετική θυρίδα. Crossroads έλεγε κάποτε ο Don Mclean με μια άπειρα στενάχωρη διάθεση μα συγχρόνως τόσο ελπιδοφόρα ενώ εγώ τον πιστεύω ακόμη. Χάνεται ο άνθρωπος ναι, δεχόμαστε αυτή την αλήθεια και η ντροπή του να παραδεχθείς ότι χάθηκες μοιάζει σαν ένας λεκές στο φρεσκοσιδερωμένο σου μπλουζάκι.
Ακούω τα πάντα λένε μερικοί στριμμένοι. Όχι φίλε δεν ακούς τα πάντα ξέχασέ το, δε γίνεται να είσαι τόσο ανοιχτός. Ούτε τα πάντα εκτός από μέταλ, ούτε τα πάντα εκτός από λαϊκά. Ακούω ροκ σου λέει ο άλλος και όταν του βάζεις να ακούσει το Arcarsenal από At The Drive-In τον πιάνει το κεφάλι. Μα δε γίνεται! Αυτοί ουρλιάζουν, σου λέει, πολύ βαβούρα βρε αδερφέ, και από μέσα σου συλλογιέσαι για το ποιος τελικά είναι ο μαλάκας (διαθέτοντας πάντα την απαιτούμενη ποσότητα αντικειμενικότητας). “Who's in charge here, barking out so clear because i'd really like to meet him”. Το ροκ λένε μερικοί έχει πεθάνει παριστάνοντας τον πανταχού παρόντα νεκροθάφτη στα Λούκυ Λουκ ενώ εσύ ξεχνάς που ο χρόνος έχει προσεδαφιστεί άγαρμπα στο έδαφος υμνώντας τον Tom Waits στο Hoist That Rag.
Σκέφτομαι, ναι είναι στιγμές που το κάνω και αυτό, πως δε μπορείς να κρίνεις κάποιον από αυτό που ακούει, ή μήπως μπορείς... Σίγουρα κάποια πρότυπα σου έρχονται στο νου πλάθοντας έτσι μια εικόνα της καθημερινότητάς του. Πηγαίνοντας λίγο παραπέρα θα έλεγα πως μπορείς ακόμη να δεις την κοινωνική του πλευρά, την ιδεολογική και ίσως κάποια ίχνη από την συμπεριφοριστική του διάθεση. Από την άλλη μεριά αυτό μπορεί να μην σημαίνει και τίποτε. Αυτό κάνει το Death Of Autotune του Jay Z αποπροσανατολίζει δίχως να το θέλει.
Υπάρχουν οι στιγμές της παύσης, το θυμάστε; Και αυτή η παύση μπορεί να κάνει τόση φασαρία ώστε να ξεβρακώσει ένα ολόκληρο σύμπαν. Μπορεί να σου φερθεί αδίστακτα τυλίγοντας εσέ σε Ντεσαντικά όργια, να ευνουχίσει το λόγο σου σε σημείο που η άρθρωσή σου να γίνεται κάτω από κρίσεις πανικού. Και όταν ο μαέστρος κατεβάσει τα χέρια του να έρχεται η λύτρωση, η λήξη της αιώνιας τραγωδίας και το ρέκβιεμ έχει εξαπλωθεί στο χώρο. Τελικά τι μουσική ακούς, άντε έστω τελευταία. Πες ένα καλό δίσκο που είπες μέσα σου, “πω ρε μάγκα” και θα σε πιστέψω. Για την ώρα φρέσκαρε το χώρο σου με τους Goat και το άλμπουμ World Music. Είναι ο δίσκος που μου θύμισε το μέλλον. Είναι ο τρόπος που ήθελα να φαντάζομαι ότι υπήρχε. “Η μουσική είναι μια” λένε κάποιοι αυθεντίες στα λόγια, φαντάζομαι θα έχουν ένα καλό λόγο για αυτό και αν δεν έχουν...

Ανέλπιστα ο χειμώνας δεν έχει έρθει ενώ, ανέλπιστα συνεχίζω να λέω, η μπαλκονόπορτα παραμένει ανοιχτή για την αυξομείωση του οξυγόνου. Η ζωή κυλά, σε μερικούς όπως την ξέρουν σε κάποιους άλλους όπως τη φαντάζονται και στους εναπομείναντες όπως δε θα θελαν, σε αβέβαιες κινήσεις τροποποιώντας έτσι την καθημερινή συνοχή του εαυτού μας με το περιβάλλον. Όπως και να 'χει σίγουρα ποτέ δεν είναι αργά για αναθεωρήσεις και αναπροσαρμόσεις του ρουτινιασμένου βίου μας με λογής μικρές εκλάμψεις που οπωσδήποτε προσδίδουν έναν άλλο τόνο από αυτόν που έχουμε συνηθίσει.
Το δύσκολο πάτημα είναι στο πρώτο σκαλί και η δυνατότητα του εαυτού να μας ξανακατακτήσουμε. Πέρα από όλα είναι η δίψα και όταν εκεί φτάσουμε σερνάμενοι, δήθεν τελειωμένοι, μπορούμε να ανακτήσουμε εαυτούς και προσωπικότητες. Οι εκλάμψεις χτυπούν τον καθένα με διαφορετικό τρόπο και μέτρο φτάνει εμείς να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε το όποιο τους χτύπημα. Η ζωή είναι εδώ, άκουσα να λέει ένας σε έναν και γίνηκαν δύο πριν καλά καλά το καταλάβω. Οι κεραίες είπε κάποιος άλλος είναι το Α και το Ω μιας ζωής που δε χάνεται στα προσφερόμενα ρουμπίνια της εύκολης μετάβασης από πίστα σε πίστα των ετών, η διύλιση των πληροφοριών κάπου άκουσε κάνει καλό, όπως επίσης ο λόγος του “ναι” και του “όχι”.
Τρέχουν όλα αδερφέ μου, όλα τρέχουν και που πάνε, α; Δίχως βιασύνη μωρέ, όχι δε θα τρέξω να προλάβω εμένα, μερικές φορές αρκεί απλά να κουνάω το μπούτι μου σε ένα ρυθμό απρόσιτο για τα δικά μου δεδομένα, εκεί που τρώνε κάποιοι πεινάνε και για να τρώνε κάτι έχει, ενώ το μυρίζεις γυρνάς πλάτη μα αν δεν το γευτείς τι σόι μέρος του λόγου είσαι, πεινάς και εσύ δε θυμάσαι;
Το λοιπόν κάθε όποτε του μήνα θα γλυκοκοιτάμε πέντε (5) άλμπουμ ή τραγούδια που απλόχερα κάποιοι έδωκαν στο χρόνο κάποιες λεπτομέρειες της ψυχής τους, παρέα με μικρές χαρές ή λύπες καθημερινών διαστάσεων σε γραπτή μορφή, ή μήπως αυτό το φαΐ επειδή δεν σερβίρετε στα καθώς πρέπει media παύει να είναι τροφή; Ας πάρουμε μικρές ή μεγάλες ανάσες (όλοι πάντα είχαν μια προσωπική άποψη για την καθεμία, πολλές απόψεις που να πάρει) και ας λουστούμε με ήχους.
1. Τιμητικά και όχι μόνο, το άλμπουμ του επιστήμονα της ηχητικής ηδονής Frank Zappa με τίτλο 'Sheik Yerbouti' (1979). Ένα σχεδόν live, πρωτόπλαστο συνονθύλευμα μουσικής ανάτασης, αντικομφορμιστικό και σίγουρα μη ηχητικά χαρακτηρίσημο (κοινώς ταμπέλα). Ακούγεται χωρίς συνταγή.
2. Wolf People - All returns (2013). Στοιχισμένο στον δίσκο τους εν ονόματι 'Fain', οι Wolf People πάντρεψαν τους Blind Faith με τους Jethro Tull. Φοβερά δυνατό, άγρια γλυκό, φανταστείτε απαλό χάδι μέλισσας, αυτό.
3. Χαίνηδες - Τι καλά το λέει τ' αηδόνι. Δε νομίζω να υπάρχει σε άλμπουμ τους. Είναι παραδοσιακό και με τον Κλέων Αντωνίου στην κιθάρα το κομμάτι σε πάει αλλού. Σχεδόν λαϊκή ποίηση στα σχέδια του Σουρή.
4. Gustavo Dudamel and the Simon Bolivar Orchestra – Danzon No2 (by Arturo Marquez). Απλά άνοιξε αυτιά, νιώσε την αύρα, άσε τα βιολιά να σε παρασύρουν έξω από το κατεστημένο του εγκεφάλου σου. Άρτιο καθαρτικό για μια μέρα δίχως τονωτικά.
5. Otis Redding – I've got dreams. Πίσω στο 1968. Στις ρίζες, εκεί που πολλά μουσικά έμβρυα γεννήθηκαν. Τόσο μέσα, τόσο εσωτερικό και άλλο τόσο έξω. Και αν δεν ξαναπατήσεις το repeat μάλλον κάπου έχει γίνει λάθος...σε 'σένα...σε 'μένα, μα δεν έχει και τόση σημασία. Καλά είναι κι έτσι.
http://www.kulturosupa.gr/index.php/sintaktes-kai-stiles/shake-your-mpouti-grafei-o-konstantinos-protopappas-1040/#.UrF7XZG1lQQ

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Αυτό που φεύγει,
Μην ανησυχείς,
Έμεινε.
Και η ετικέτα του,
Ακολουθεί,
Βήμα προς βήμα,
Τα επόμενα φιλιά σου.
Εκεί που ο,τι δημιουργείται είσαι θεός
Συθέμελα τραντάζεται η σάρκα του μελανιού
Τα οστά διπλώνουν σε διαστάσεις θριάμβου
Και είσαι θεός
Εκεί που ζει το σύμπαν
Εκεί που τα αόρατα ξεπερνούν το αέρινο φτερούγισμα του φωτός
Και όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια δημιουργία, αγόρι μου
Φαντάζεις θεός.
Φύγε
Ξεκουμπίσου από εδώ
Γίνε αλλού προσάναμα
Και απλά φύγε
Είσαι από κάτω μου
Δε σε χωράω άλλο 
Θα σε διαλύσω
Θα σε θανατώσω
Τι' αυτό απλά φύγε
Ας καθαρίσει το κεφάλι μου τώρα
Με τις βαριές ανάσες που ο Βαγγέλης λέει
Σου λέω φύγε
Πρόστυχο υποκείμενο
Είσαι γαμμημένο
Φύγε

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Μετρό ήμουνα και νομίζω πως σας είδα. Κινήθηκα ύποπτα με τα μάτια δήθεν να κοιτάνε αλλού γιατί νόμιζα ότι σας είδα, ενώ ήμουν στο μετρό. Λίγο πιο πέρα το βλέμμα πάλι για μια υποτιθέμενη δεύτερη αναγνώριση και δεν έκανα λάθος στο ότι λάθευα. Μα τι να κάνει αυτή στο μετρό, είπε. Ήτανε στο μετρό και του πέρασε από το μυαλό ότι σε είδε, τι ψεύτης!
Από το Blogger.

Βιο

Γεννήθηκε στην Κόρινθο τον Απρίλιο του 1980 και έτυχε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια να τα ζήσει στην Περαχώρα. Φοίτησε στη Σχολή Διεθνούς Εμπορίου του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στην Καστοριά, και έπειτα κατηφόρισε στην Αθήνα για χάρη της Μουσικής. Φωτογραφίζει τη γη και τις ορέξεις της ενώ η σύνθεση λέξεων-σκέψεων έρχεται να ταΐσει τις υπαρξιακές του ανάγκες. Μαζί με τα «Επτά Καπνισμένα Μολύβια» κυκλοφόρησε (2009) τις πρώτες του σελίδες κάτω από τον τίτλο «Ο πικραμένος, το παρδαλό κατσίκι και ο τελευταίος», σε μία αυτοχρηματοδοτούμενη έκδοση. Το 2010 ακολούθησε η συλλογή ποιημάτων του «Ποίηση Κατεδαφιστέα» σε αυτοέκδοση, ενώ ποιήματά του έχουν δημοδιευτεί στο περιοδικό ΛΟΓΟ τεχνείων (και σε κάποια άλλα που δε θυμάται) και αναρτηθεί στους ιστότοπους poiein, teflon, kulturosupa. To 2019 εκδόθηκη η ποιητική του συλλογή "Η Απορία Του Τσιν" από τις εκδόσεις Σμίλη. Λάτρης του παλαιού, του earl grey και του t-shirt.

Τοπ Τσαρτς