Για το αξημέρωτο
Τη μονοκονδυλιά που ισορροπεί ανάμεσα σε Σούμπερτ και Σούμπερτ
Στα βαλς εκείνα που λήξανε άδοξα καθώς τα όρνια ετοίμαζαν στα μουλωχτά το θάνατό τους
Και στην Άνοιξη, που όλο λέει ότι έρχεται
Ποιος είμαι εδώ
Γιατί εδώ δεν ξέρω πως, που και να μπλέκω τα πόδια μου στον ουρανό
Σα φυγάς παράτολμα ζητάω χάδια
Στα κατσαρά μου γένια μπλέχτηκαν πουλιά και πονάνε
Γέννησα πύον και ποιος είμαι εδώ ξαναλέω περίτρανα
Δε μ’ ακούτε βρε;
Καταδικασμένος να γράφω
Για τους βιασμούς που επέστησα
Κι έτσι λατρευτά μόνος να θυμάμαι πόσο καλά με κέρναγες χολή
Ενώ πέθαινα και συνέχιζα να πεθαίνω
Δίχως αρετή στην πλάτη
Γράφω λέω τώρα
Και πριν ξημερώσει ισορροπώ ανάμεσα από ένα καντήλι
Που καίει περίσσιο τ’ όνομά σου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου