Κάποτε χώραε λίγους
Τώρα δα, χωράει πολλούς.
Οι οποίοι μαζί με τους λίγους
Κάνουν ένα αηδιαστικό σύνολο,
Που δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις το έργο,
Από τον ορυμαγδό.
Και μπλέκονται όλα
Σκατά και άσπρες κάλτσες στην κατσαρόλα της γνώσης.
Ναι μιλάμε για τέχνη
Που ορίζεται από τους καλλιτέχνες κηπουρούς
Που πλέον έχουν λεφτά και τα χρησιμοποιούν
Για να πουλήσουν μούρη και σκατά ( η επανάληψη μαθαίνει).
Κάπως έτσι σου φέρονται
Και έχουν το άλλοθι!
Το άλλοθι του καλλιτέχνη.
Μα αυτός ο τελευταίος δεν παρατηρεί;
Υπάρχει κι άλλη υπομονή;
Ποιος μπορεί να διακρίνει έναν κορεσμό;
Ο καλλιτέχνης μπορεί να ναι σάπιος, τόσο όσο η τέχνη του
Και τα λόγια τόσο άσχημα όσο η τέχνη του
Μα συνεχίζει και λέγεται καλλιτέχνης
Και αυτό το τελευταίο ρημάδι,
Ε, να το χέσω.
... (δυστυχώς) μεγάλες αλήθειες...
ΑπάντησηΔιαγραφή