Όπως, Κατερίνα

Κι έχω ένα σπίτι στο χρώμα της μάνας μου
Κι όλο γνωρίζω
Παιδιά που μου λένε συνέχεια ένα ποίημα
Ίδιο όπως όλα,
Για λιβάδια και αρώματα, βελούδα.
Υποσχέσεις σε λόγια,
Βάσανα σε απόσταγμα μελιού
Κι όλο πήγαινα μαζί τους
Δοκίμαζα το σάλιο τους
Τέντωνα το μπράτσο μου στην αγκαλιά των.
Μα πριν καλά-καλά κάτσω,
Δε με δέχονταν όπως πριν,
Δε με πρόσεχαν όπως πριν,
Ούτε με φίλαγαν όπως πριν,
Μόνο με γάμαγαν,
Μα όχι όπως πριν.
Δε μου τραγούδαγαν όπως πριν,
Κι έβγαλα ασπίδες...
Εδώ και δύο χρόνια
Σέρνομαι ανάμεσά τους
Μα δε με κάνουν ότι θέλουν
Διότι πλέον δεν αναζητώ τίποτα
Από αυτή την κάστα.
Κάθομαι σε ίσκιους
Σε μέρη που η βοήθεια φαντάζει
Γραφιστική δυσλειτουργία
Παίρνω τον εαυτό μου για ύπνο
Υποσχόμενη να γυρίσω πιο κουρασμένη από αυτούς
Να τους ρευτώ στα μούτρα
Όταν η δεύτερή μου μπίρα θα 'χει πια τελειώσει.
Μου περισσεύουν σάλια,
Ευχές,
Σκέρτσα,
Αλλοφροσύνη.
Δεν περιμένω,
Προσδοκώ.
Γι αυτό,
Γαμιέμαι με το σύμπαν μου,
Και μόνο.