Τελείωσαν δύο χρόνια.
Φύγαν δύο χρόνια κραυγές.
Πόσες μέρες με τα αυτιά καρφωμένα στο πάτωμα.
Αποφλοιωμένα σεντούκια οι κόρες των ματιών μου για δύο χρόνια.
Να μεθάνε έτσι μαύρες στο χτύπημα του ρυθμού των αφροκουβανέζικων καμπαρέ.
Σώθηκαν οι προθεσμίες του εφησυχασμού μένοντας εγώ ήσυχος, νωθρός, γερασμένος, ακίνητος, ανέρωτος μετά από δύο έτη.
Αυτές οι ζωές που μάλωναν την ψυχή μου.
Αυτές τις νύχτες που μόνο ιαχές από σκουλήκια έτρωγαν τα τύμπανα των ώτων.
Αυτές τις λεπτές αποστάσεις πολλών χιλιομέτρων που δένονταν από φαντασμένους τυμπανοκρούστες.
Αυτούς τους συγγραφείς που τα ρημάδια τα μυαλά τους χέζουν αδιάκοπα καταραμένες λέξεις.
Συγγραφείς που κατάγονται από τις Σπέτσες.
Τελείωσαν δύο χρόνια που έπλεα με σχεδία.
Φύγαν δυό χρόνια από μέλι.
Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(
Atom
)
Από το Blogger.
"Αποφλοιωμένα σεντούκια οι κόρες των ματιών μου για δύο χρόνια"... τι λέτε Κωνσταντίνε... !!
ΑπάντησηΔιαγραφήτι τεράστιο εργαλείο μπορεί να γίνει ο λόγος ώστε να καταφέρει να εκφράσει την ανυπέρβλητα σαρωτική δύναμη των συναισθημάτων... αν το καλοσκεφτείς άυλο το ένα, άυλο και το άλλο... αλλά όμως γι' αυτό ξεχωρίζει το ανθρώπινο είδος από την υπόλοιπη Δημιουργία... γιατί καταφέρνει και κωδικοποιεί το άυλο σε μια επικοινωνία τουλάχιστον ελάχιστη καταληπτή...