Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010
By boggar on 8:31 π.μ.
Λικνιζόμενα πόδια στον ορίζοντα που έχει ένα συμπαγές μπλε χρώμα.
Διαφαίνονται λαχταριστά προσούτα για γλείψιμο.
Η πάλη που είχα πάντα μέσα μου.
Οι ματιές που έριχνα πάντα σε μένα.
Και πάνε όπου πάω,
Τις βλέπω ισχυρές να κλέβουν τα Ιλίσια πεδία μου.
Δε μπορώ να κάνω αλλιώς..
Ως θεατής
Ως ο μόνος θεατής
Κι ύστερα γυρίζω εδώ
Ως κάτοικος
Ως ο μόνος κάτοικος
Πίνοντας ελαφρά και ακούγοντας κανά ρομαντικό τραγουδάκι.
Ύστερα, έρχονται αυτές,
Ως φλας, όχι τίποτε άλλο,
Άλλωστε νοιώθω πολύ ανίσχυρος μπροστά τους,
Δε μιλάω, ούτε καν νοιώθω.
Ανακαλύπτω και κλαίω μέσα μου
Για μια ομορφιά ακόμη που θαύμασα,
Για μια πάλη που έχασα,
Και χωλαίνω θαυμάζοντας,
Γιατί αδυνατώ καθώς είμαι μόνος,
Και πάλι,
Μόνος
Κι ώριμα μόνος,
Με ‘να ποτό και πόδια ξύλινα,
Ενώ σβήνει η απορία στην ερώτηση Ποιος.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(
Atom
)
Από το Blogger.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου